در آستانه دو سالگی کارهای ایلی جون متفاوت تر و البته بامزه تر از قبل شده اما سختی های خاص خودش رو هم داره ایلیا دیگه تصمیم گرفته مستقل باشه موقع راه رفتن دستش رو نمی ده و همش در حال دویدن است، موقع غذا خوردن می خواد خودش غذا بخورد و اصلا اجازه نمی ده کسی کمکش کنه، موقع بالا و پایین رفتن از پله ها می خواد خودش تنهایی بره و دستش را به جایی نگیرد، موقع سوار شدن به ماشین دیگه دوست نداره روی صندلی مخصوص خودش بنشیند دوست داره جلو بنشیند، وقتی که من لباس می شورم باید ایلیا لباس ها رو از لباس شویی بیرون بیارد و موقع آویزان کردن آنها یک دور ایلیا اونها را پهن می کنه یه دور من، موقع ایستادن روی مبل حتما باید روی دسته صندلی بایستد کسی هم بهش چیزی نگه، تازه پسرک من داره تلاش می کنه که جمله بندی کنه و کم کم داره فعل ها رو یاد می گیره (وای خدایا عاشق حرف زدنشم) مثلاً وقتی از جلوی پارک رد می شیم می گه "بی ییم" یعنی بریم بعد من می گم کجا می گه "پاک عباسی سرسره بی ییم" یعنی بریم پارک من تاب و سرسره سوار شم تازه به الاکلنگ هم "کنگ کونگ کانگ"
یکی دیگه از کارهای جالب ایلیا این است که دوست داره کمک کنه تا من شروع به انجام کاری می گیرم می گه "مناژ من کمک" موقع بازی کردن هم سوار ماشینش می شه می ره برای من نان می خره
یکی از خوردنی های مورد علاقه ایلیا بعد از هندوانه که خودش بهش می گه "نونه" ، ژله هستش بعداز ظهرها که می رم دنبالش به عشق این میاد خونه که به قول خودش "ژژیله" بخوره تازه ایلی جون من عاشق گیلاس هم هست و اینقدر قشنگ هسته گیلاس رو در می آره که با خیال راحت بهش گیلاس می دم
ایلیا با ماشین ها هم میانه خوبی داره و کامیون، اتوبوس و وانت را خیلی خوب می شناسد و کاملا از هم تشخیص می ده ولی عاشق کامیون است توی خیابان تمام مدت دنبال کامیون می گرده بعد شروع می کنه به شمردن می گه "مناژ کانیون یک، کانیون دو، کانیون سه و ..." هر چی توی خیابان بیشتر کامیون پیدا کنه بیشتر خوشحال می شه
خدای بزرگ عظمتت رو شکر که اینقدر بچه ها رو شیرین می کنی که سختی نگهداری و اذیت کردن هاشون با یک لبخند فراموش می شه
